Rijden op gloeiende banden? Banden die opzij rijden?
Deze ideeën zijn op dit moment alleen maar in onze verbeelding mogelijk, maar de bandenindustrie is door de jaren heen dankzij ambitieuze visionairs ontwikkeld.
In de geschiedenis van de uitvindingen van de bandenindustrie waren er ook gevallen die nooit in massaproductie zijn gegaan.
Hieronder stellen wij vijf uitvindingen voor die nog steeds te futuristisch en, vooral, niet praktisch genoeg lijken.
Gloeiende banden
In de tijd waarin honderden steden verlicht waren door futuristische neonreclames, overwoog een Amerikaans bandenmerk de optie om banden te produceren die tot die futuristische groep zouden behoren. In 1962 stelde het merk Goodyear het prototype model van gloeiende banden voor. De meest enthousiaste recensies van deze uitvinding noemden het ‘de banden van de toekomst’.
De banden waren van polyurethaan geproduceerd en het licht kwam van achttien gloeilampjes gemonteerd in de wielrand. Deze experimentele banden werden getest bij een snelheid van 100 km per uur. Al waren de tests succesvol, de banden zijn nooit in massaproductie ingevoerd.
Gloeiende banden Goodyerar (foto: carthrottle.com)
Vanuit hedendaags perspectief lijken de redenen simpel. Ten eerste, de hoge prijs. Ten tweede, zouden de verkeersvoorschriften veranderen om de veiligheid van bestuurders te garanderen. Gloeiende wielen zouden de aandacht van andere bestuurders trekken en daarom hun focus op de weg onnodig verstoren. Ten derde, waren er twijfels omtrent de efficiëntie van de uitvinding (waarschijnlijk zou de hele band verwijderd moeten worden elke keer wanneer er maar één gloeilampje verbrand is). Het laatste, belangrijke aspect was de bruikbaarheid van zo’n band op een nat wegdek.
Omni Wheel
Een band die ook opzij kan rollen? Een paar jaar geleden heeft de Canadese uitvinder William Liddiard, eigenaar van Liddiard Wheels, Omni Wheel gepresenteerd. In zijn opinie was dat de beste maatregel tegen parkeerproblemen in drukke steden en zou de oplossing zijn voor de beperkingen van auto’s met een kleine draaicirkel.
De uitvinding van Liddiard was eigenlijk een set van een speciale band en velg. Wanneer je met de auto opzij moest rijden, rolt de band dankzij een speciale motor gemonteerd in de band. De snelheid? Maar 1,5 km per uur, maar dat is voldoende om rustig te parkeren op een plaats waar traditioneel parkeren moeilijk is.
Omni Wheel (foto: wikipedia.pl)
Omni Wheel bleef alleen maar een mediaal curiosum. Bandenconcerns lieten geen interesse voor het concept zien en … we kunnen dat wel begrijpen. Liddiard garandeert dat de banden gelijke prestaties kunnen hebben als standaard banden, maar het is moeilijk om zich voor te stellen hoe hier de problemen met een klein contactvlak of problemen met de juiste vorm en stabiliteit van het loopvlak opgelost zouden kunnen worden. Omni Wheel zal waarschijnlijk het lot van de gloeiende banden delen en nooit verder dan de prototype fase gaan.
Parccar – het vijfde wiel aan de wagen
Een idee dat op Omni Wheel lijkt is in de jaren 50 door twee automerken getest. In 1951 is een prototype van “Parccar” voorgesteld, dat gemonteerd was in een populair model van Cadillac. Het was voorbereid door uitvinder Brooks Walker samen met Firestone. In de bagageruimte was een speciaal reservewiel geplaatst. Dankzij dat wiel was het mogelijk om tijdens het parkeren naar beneden te gaan en, omdat het wiel parallel tegenover de andere wielen zat, was het ook mogelijk om opzij te bewegen. “Deze uitvinding kort de parkeertijd, zelfs in moeilijke omstandigheden, in tot 9 seconden.” Problemen? Het wiel en het mechanisme gebruikten bijna de hele bagageruimte, ook in de Cadillac.
Packard Cavalier van 1953 (foto: piximus.com)
Twee jaar later zijn er experimenten gedaan met een verbeterde versie van deze uitvinding in de Packard Cavalier – daar is het vijfde wiel buiten de bagageruimte geplaatst. ‘Parccar’ is nooit in productie gegaan, niet eens in gelimiteerde productie.
Sneeuwbanden met hoesjes
Het prototype van vorig jaar van Citroën: Spacetourer Hyphen, was een concept dat een minivan, een SUV en een kleine bestelwagen combineerde. De ontwerpers van Michelin, die speciale banden voor de Spacetourer hebben geleverd, leverden een bijdrage aan het avant-garde karakter van deze auto. Op elk van deze banden zijn verwijderbare elastomeren strippen gemonteerd, die onder moeilijke weersomstandigheden de grip van de auto behoorlijk zouden verbeteren. Onder moeilijke weersomstandigheden begrijpen wij hier sneeuw, sneeuwbanken, kortom: strenge winters. Michelin heeft niet volledig uitgelegd hoe dit mechanisme werkte, wat de voordelen daarvan waren en of het ooit gebruikt of verbeterd zou kunnen worden.
Citroën Spacetourer Hyphen (zdjęcie: citroen.pl)
Het is zeer waarschijnlijk dat het voor altijd alleen maar een concept zal blijven. Laten we het lot van de automatische sneeuwkettingen van Gross bekijken. Een paar jaar geleden heeft een Tsjechische uitvinder, Peter Gross, een toestel ontwikkeld dat op het wiel kan worden geplaatst. Er komen vier armen uit die met afstandsbediening werken. Ze omringen de band en zorgen voor meer grip, zelfs op ijs. Gross is van plan zijn automatische sneeuwkettingen zelf te produceren, omdat de bandenconcerns geen gebruik van zijn technologie wilden maken.
Beschermingsborstels voor banden
Beschermingsborstels? Op het eerste gezicht lijkt het een grapje of een simpele eigen productie maar tientallen jaren geleden hebben de innovators van de ontwikkelende automobielindustrie verschillende bizarre ideeën gehad.
In 1992 bijvoorbeeld, heeft het tijdschrift ‘Popular Mechanics’ een buitengewone oplossing voorgesteld voor bestuurders die van de plaats van een ongeluk wegvluchten. De uitvinding was een verbergplaats geïnstalleerd in de bumper van de auto. Op het moment van het ongeluk zouden er tokens uit vallen met het kentekennummer en de persoonlijke gegevens van de bestuurder. Vier jaar later heeft hetzelfde gerespecteerde tijdschrift de “tas voor de hond” enthousiast beschreven – een attribuut voor iemand die zeer graag perfecte schoonheid wilde behouden binnen de auto. Volgens het concept van de uitvinder zou de viervoeter in een buiten de auto opgehangen tas reizen. Zoals het benadrukt werd, is het voordeel daarvan niet alleen maar dat de auto schoon blijft, maar ook … dat de hond kans heeft om wat frisse lucht te krijgen.
Om terug te komen op de borstels voor bandenbescherming ... Een eeuw geleden (maar enkele tientallen jaren geleden ook) was de korte levensduur van banden een enorm probleem voor het individuele transport en groepstransport. Ten eerste was de duurzaamheid van banden niet te vergelijken met dat, wat vandaag wordt aangeboden. Ten tweede, het wisselen van een lekke band was niet alleen maar meer tijdrovend, maar je had daarvoor een gekwalificeerde automonteur nodig. Zou een uitrusting, die de weg voor de autowielen vrij veegt, dus de nagels, glas of andere scherpe voorwerpen daarvan verwijdert, de duurzaamheid van de banden kunnen verbeteren? Zeker niet op zo’n schaal als de uitvinders hoopten. Want de hoofdzakelijk reden waarom de banden gemiddeld alleen maar een paar duizend kilometer konden rijden (tijdens het interbellum declareerden de topproducenten dat hun banden ten minste een tiental tot twintig duizend km konden rijden), was de fatale toestand van de wegen. En geen borstels zouden in staat zijn de hobbels, kuilen of stenen in het wegdek verhard met grind te verwijderen.